συγκατάρχω

Α

1. κυβερνώ από κοινού, συγκυβερνώ

2. (το αρσ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) ὁ συγκατάρχων

(για τον Πατέρα και τον Υιό) συνάρχων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + κατάρχω «εξουσιάζω, κυβερνώ»].